Τετάρτη 9 Μάϊου 2018 και ώρα 19:30 στη Στοά του βιβλίου , Αίθουσα «Τέχνης και Λόγου» Αρσάκειο Μέγαρο , Πεσματζόγλου 5 & Σταδίου.
ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟ TON 19o AIΩΝΑ
Τόμος A΄, σελ.: 426, Τόμος Β΄ σελ.: 576
Η ιστορία του θεάτρου της Ζακύνθου, με πολλές άγνωστες πληροφορίες για το θέατρο της Επτανήσου, όλον τον 19ο αιώνα, από το 1801 έως το 1900, μέσα από άγνωστες πηγές, ανέκδοτα ιταλικά αρχεία, ιταλικό Τύπο, ανέκδοτα έγγραφα από το αρχειοφυλακείο Ζακύνθου, ανέκδοτη αλληλογραφία, αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου Ζακύνθου, κ. ά.
H θεατρική ζωή του Teatro dei Filopatrii, Teatro dei Parnassiani, του θεάτρου «Απόλλων» και του θεάτρου «Φώσκολος». Κάθε χρονιά παρουσιάζεται σχολαστικά, με αναλυτικά σχόλια για τις παραστάσεις των μελοδραμάτων (διανομές –κριτικές). Εκτός του λυρικού θεάτρου παρουσιάζεται επίσης η παρουσία του θεάτρου πρόζας με αναλυτικές πληροφορίες για όλους τους θιάσους.
Όλα αυτά συνοδεύονται από άγνωστη εικονογράφηση της εποχής (απεικονίσεις και φωτογραφίες καλλιτεχνών, αδημοσίευτα αρχιτεκτονικά σχέδια του θεάτρου «Φώσκολος» από τον Τσίλλερ, φωτογραφίες της Ζακύνθου καθώς και άλλο σπάνιο συνοδευτικό υλικό, πάνω από 400 φωτογραφίες).
Γραμμένο με τις μεθοδολογικές επιλογές και προδιαγραφές της θεατρικής ιστοριογραφίας δεν περιορίζεται αποκλειστικά στο παραστασιολόγιο και την τεκμηρίωσή του, αλλά αναλύει και κομβικά έργα του δραματολογίου, τις παραστάσεις του ερασιτεχνικού θεάτρου, ακόμα και θεάματα του λαϊκού θεάτρου, ώστε να θέτει νέα standards τόσο στην ιστοριογραφία του επτανησιακού θεάτρου όσο και στο ιστορικό της διάδοσης και καλλιέργειας της ιταλικής όπερας στα ελληνικά αστικά ελληνικά κέντρα• πέραν τούτου όμως είναι ακόμα και ένα κεφάλαιο της ιστορίας της ιταλικής όπερας στη διάδοση και καλλιέργειά της σε όλη την Ευρώπη, ακόμα και στις πολιτισμικές περιφέρειες στα νοτιοανατολικά της Γηραιάς Ηπείρου.
Η παραστασιογραφία περιλαμβάνει το επαγγελματικό και ερασιτεχνικό θέατρο, δίνει πληροφορίες για το μελόδραμα και το θέατρο πρόζας, για θεατρικά κτήρια και σχήματα, την οργάνωση των θιάσων και παραστάσεων, τη νομοθεσία και τους θεατρικούς κανονισμούς, τις εργολαβίες του impresario, για τη μουσική ζωή και τα μπαλέτα, αλλά και για λαϊκά και δημοφιλή θεάματα όπως παλαιστές, μάγους, μαριονέτες, ταχυδακτυλουργούς, ιπποδρόμια, tombola, τον πρώιμο κινηματογράφο, πανοράματα κτλ., ακόμα και για παραστάσεις σχολικού θεάτρου.
Πρόκειται για μοναδικό έργο που ανάλογό του δεν έχει παρουσιαστεί στην ελληνική βιβλιογραφία.
Παύλος Καρρέρ, Η «σκοτεινή» περίοδος (1850-1857)
Ο Παύλος Καρρέρ (1829-1896), ένας από τους σημαντικότερους Επτανήσιους συνθέτες του 19ου αιώνα, είναι ουσιαστικά ο πρώτος συνθέτης που συνέδεσε το όνομά του με τη συστηματική προσπάθεια δημιουργίας εθνικής όπερας στην Ελλάδα του 19ου αιώνα. Στα επτά χρόνια της παραμονής του στο Μιλάνο, από το 1850 έως το 1857, εργάστηκε, δραστηριοποιήθηκε και δοκιμάστηκε καλλιτεχνικά στη σκηνή ενός από τα μεγαλύτερα θέατρα της απαιτητικής - σοβινιστικής μουσικά- Ιταλίας, αυτής του θεάτρου Carcano.
Η περίοδος αυτή, καθοριστική στη διαμόρφωσή του ως συνθέτη, είναι η λιγότερο γνωστή και χαρακτηρίζεται αρκετά «σκοτεινή», εφόσον λείπουν τα φύλλα των απομνημονευμάτων του που την αφορούν. Οι υτοβιογραφικές σελίδες του διακόπτονται απότομα με την άφιξή του στο Μιλάνο και συνεχίζονται το 1856.
Με την όπερα Dante e Bice έκανε την αρχή, το πρώτο του βήμα όμως έγινε με την Isabella d' Aspeno, που πρωτοπαίχτηκε στην Κέρκυρα το 1854 και ανέβηκε τον Απρίλιο του επόμενου έτους στο Μιλάνο. Η επιτυχία της τον οδήγησε στη σύνθεση της Rediviva, που γνώρισε ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία από την Isabella d' Aspeno. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της ιταλικής περιόδου, με την καλοπροαίρετη σε γενικές γραμμές κριτική που του επιφυλάχθηκε, τη ζεστή στο σύνολό της υποδοχή του κόσμου και τις δικές του συνεχείς προσπάθειες και βελτιώσεις στην τεχνική, κατόρθωσε, αν όχι να καθιερωθεί, σίγουρα να γίνει σταδιακά αποδεκτός από τον απαιτητικό μουσικό κόσμο της Ιταλίας.
ΔΙΟΝΥΣΗΣ Ν.ΜΟΥΣΜΟΥΤΗΣ
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960, συγγραφέας, κριτικός, διευθυντής του περιοδικού «Ιστορία». Εργάζεται ως διευθυντικό στέλεχος επιχειρήσεων από το 1995. Την δεκαετία του 1980 εργάστηκε στο Κέντρο Τύπου Μείζονος Ελληνισμού.
Έχει δημοσιεύσει, από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, σειρά μελετημάτων και άρθρων που αφορούν τα νεοελληνικά γράμματα και το θέατρο, καθώς και κριτικές. Επίσης έχει συμμετάσχει σε πολλά επιστημονικά συνέδρια. Μελετήματα, δοκίμια και κριτικές του -άνω των 1.200- έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά, εφημερίδες, πρακτικά συνεδρίων, επετειακούς, αφιερωματικούς τόμους, συλλογικά έργα, κ.α. Ενδεικτικά αναφέρονται οι εφημερίδες «Η Καθημερινή», «Το Βήμα», «Ελευθεροτυπία», και οι περιοδικές εκδόσεις: «Ελληνικός Κόσμος», «Επίλογος», «Επτανησιακά Φύλλα», «Πόρφυρας», «Κεφαληνιακά Χρονικά», «Νέα Εστία», «Οδός Πανός», «Περίπλους», «Κ(Περιοδικό Κριτικής Λογοτεχνίας και Τεχνών)», «Διαβάζω», «Ιστορία Εικονογραφημένη», «Επίλογος», «Ακτή», «Πάροδος», «Μουσικός Ελληνομνήμων», «Ιονικά Ανάλεκτα», «Σίσυφος», «Φρέαρ» κ.ά. Έπιμελήθηκε αφιερώματα για τους Διονύσιο Σολωμό, Ανδρέα Κάλβο, Ούγκο Φόσκολο, Νίκο Καββαδία, Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, Οδυσσέα Ελύτη, καθώς και για το ιστορικό μυθιστόρημα, το αστυνομικό μυθιστόρημα, την ταξιδιωτική λογοτεχνία κ.ά. στο περ. "Διαβάζω" και την εφ. "Ελευθεροτυπία". Αρθρογραφεί επίσης και στον τοπικό Τύπο της ιδιαίτερης πατρίδας του Ζακύνθου από το 1975. Από το 2000 έως το 2002 εξέδιδε την ετήσια έκδοση «Ζάκυνθος, Λογοτεχνικό Ιστορικό και Λαογραφικό Ημερολόγιο». Έχει ανθολογήσει στο «Ελληνομουσείον / Ακτή» ζακυνθινούς ποιητές.
Είναι μέλος πολλών εταιρειών, επιστημονικών σωματείων, οργανισμών και πολιτιστικών φορέων, όπως της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας Ελλάδος, της Εραλδικής και Γενεαλογικής Εταιρείας, της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας, της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Εταιρείας Κερκυραϊκών Σπουδών, του Μουσείου Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων, του Μουσικού και Δραματικού Συλλόγου "Ωδείον Αθηνών", του Κέντρου Έρευνας και Μελέτης του Ελληνικού Θεάτρου-Θεατρικό Μουσείο, κ. ά. ενώ έχει εκλεγεί στα Δ. Σ. της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας, της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, του Eλληνικού P. Ε. Ν. και του Συλλόγου «Ούγος Φώσκολος». Συμμετέχει επίσης ως σύμβουλος στα Δ. Σ. ιδρυμάτων. Είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών. Το 2011 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών με το Βραβείο Δοκιμίου του Ιδρύματος Ουράνη για το βιβλίο του «Ούγκο Φόσκολο, Ιστορικά και βιογραφικά παραλειπόμενα».