Ακατανίκητη έλξη και πολύτιμη ψυχική επαφή των ανθρώπων και των λαών συντελείται, όταν τιμούμε τη Μάνα.
Στον ιερό χώρο που στέκεται και δημιουργεί η μητέρα υπάρχουν δυνάμεις, οι οποίες ανανεώνουν τη ζωή.
Η ανάμνηση τους συνδέει τους ανθρώπους σε μια παγκόσμια ψυχική εθνότητα με μια πολυδύναμη ηθική συντέλεια, η οποία πάντοτε εμπνέει και αδιάκοπα παιδαγωγεί. Ακόμα και η δική μας εποχή, με τη σκληρή εικονοπλαστική διάθεση που τη χαρακτηρίζει, στέκεται με ευλάβεια μπροστά στη μάνα, γιατί αισθάνεται ότι σταματά μπροστά σε μια ιερότατη παρουσία. Και της εποχής μας ο άνθρωπος αισθάνεται την ανάγκη να εναποθέσει το βάρος κάποιου οδυνηρού παρελθόντος που το ζει σε κάποια ασφαλή βάση γιατί η Μάνα είναι η ρομφαία, που με την παρουσία της υποχωρούν οι αντίπαλες δυνάμεις. Όλα στη ζωή μπορούν να παλιώσουν και να φθαρούν εκτός από τη Μάνα. Η Μητέρα είναι η αιώνια δύναμη της δημιουργίας, η ισχυροτέρα δύναμη ανασύνθεσης.
Κατέχει το σπέρμα της πνευματικής ελευθερίας, την ουσία για το μεγάλο και πολύστροφο τραγούδι της ζωής και στην ενθαρρυντική φωνή εναντίον κάθε μορφής αρνήσεως η οποία έρχεται σε επαφή με τη σκληρή πραγματικότητα. Για όλους τους ανθρώπους η Μάνα είναι ο μεγάλος δρόμος της δικαίωσης.
Η Μητέρα είναι η παρουσία που ποτέ δεν απελπίζει, ο καλοκάγαθος κόσμος που αποκρούει συνειδητά τις αρνητικές μεταγγίσεις και ολοκληρώνει την οικουμενικότητα της καρδιάς και του νου.
Όλοι είμαστε παιδιά κάποιας μάνας ζωντανής σήμερα ή νεκρής.
Και γι’ αυτό έχουμε άμεση πείρα της μεγάλης μητρικής καρδιάς.
Η αγάπη της, το περίφημο μητρικό φίλτρο, θα παραμένει πάντοτε το ισχυρότερο και ειλικρινέστερο συναίσθημα, που μπορεί ο άνθρωπος να αισθανθεί.
Η αυτοθυσία της και η αυταπάρνησή της φθάνουν σε δυσθεώρητα ύψη. Η μητρική αγάπη είναι πράγματι το απόλυτο της αγάπης.
Η μητέρα ως ζωντανή πραγματικότητα παραμένει η μεγάλη μορφή για τη ζωή του ανθρώπου, ενώ συγχρόνως έγινε και ποιητικό σύμβολο.
Η δράση της μητέρας δεν φτάνει πάντα στο φως της δημοσιότητας. Όμως αυτή δημιουργεί την οικογένεια και το σπίτι. Από τη δύναμη της ψυχής της παίρνει μορφή όλος ο χώρος της οικογένειας.
Η μάνα διαθέτει τη διαίσθηση να κατανοεί την ψυχή του παιδιού.
Με αυτή που είναι αποτέλεσμα αγάπης, ανοίγει τα μάτια και τη ψυχή του για υψηλότερες αξίες για πράγματα και για ανθρώπους.
Του μεστώνει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του, στους άλλους, στο Θεό. Το ετοιμάζει για την ανθρώπινη αποστολή του.
Το συνηθίζει στο φυσικό και κοινωνικό ρυθμό της ζωής.
Η μητέρα οδηγεί το παιδί σε υψηλούς σκοπούς της ζωής.
Διαπαιδαγωγεί το αγόρι να είναι γενναίο και τίμιο σε όλες τις πτυχές της ζωής.
Στέκεται η ίδια σαν πρότυπο γυναικείας ζωής μπροστά στο κορίτσι της.
Διαπαιδαγωγεί στην ισχυρή βούληση, στην καρτερία, την υπομονή.
Βοηθάει στην ανάταση, θέτει ιδανικά. Αυτή η ολοκληρωτική προσφορά στο παιδί δεν είναι υπολογισμός, αλλά ψυχική ανάγκη. Εκπορεύεται από την καρδιά της, είναι ο καρπός της αγάπης της.
Αρχίζει από τη δική της οικογένεια και επεκτείνεται στον απέραντο χώρο της κοινωνίας.
Σε εποχές σαν τη δική μας, που τις σελίδες της ιστορίας τις γεμίζουν διηγήσεις πολέμων, κοινωνικών αναστατώσεων, απεχθών εγκλημάτων εις βάρος ακόμη και αυτής της παιδικής ηλικίας, μόνο στη Μάνα και στον κόσμο της απέραντης αγάπης της μπορούμε να ζητήσουμε τη δύναμη που χρειάζεται για να μεταβληθεί η σκηνή του ταραγμένου κόσμου μας και να γεμίσει η γη μας με καρπούς αγάπης και ειρήνης.
Γιάννης Πομόνης
Συνταξιούχος εκπαιδευτικός
Αντιπρόεδρος Ενώσεως Επτανησίων Ελλάδας