Ο Διονύσιος Σολωμός έζησε μια ροκ ζωή. Σε μια ροκ εποχή. Η Κλεοπάτρα Εμμανουήλ και ο Δημήτρης Παναρετάκης μας επανασυστήνουν τον άνθρωπο που έμελλε να γίνει ο εθνικός μας ποιητής. Μια παράσταση που απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες και κυρίως σε εκείνους που αναζητούν την αλήθεια, το Φως, με μια σύγχρονη σκηνοθετική ματιά.
Ιδιόμορφα παιδικά χρόνια, εφηβεία σε ξένο τόπο, επιστροφή σε πατρίδα εμπόλεμη χώρα, συνεχείς δυσκολίες. Ταραγμένο οικογενειακό περιβάλλον, εσωτερική αγωνία, μοναξιά, μα πάνω από όλα, πάθος για την Ελευθερία και την Τέχνη. Αυτοί είναι οι ιστοί που υφαίνουν τη ζωή και την πολύπλευρη προσωπικότητα του Διονύσιου Σολωμού. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά της θεατρικής παράστασης «ΦΩΣ… Διονύσιος Σολωμός» σε κείμενο Κλεοπάτρας Εμμανουήλ και σκηνοθεσία Δημήτρη Παναρετάκη.
Διάρκεια 90’
Ερμηνεύουν
Κλεοπάτρα Εμμανουήλ
Γιώργος Καπετανάκος
Πάνος Λουκαΐδης
Δημήτρης Παναρετάκης
Ηχογραφημένες συμμετοχές: Μαρίνα Σωκράτη, Βάϊος Καμινιώτης
Συντελεστές
Ενορχήστρωση συμφωνικού κομματιού «ΦΩΣ»: Νίκος Παναγιωτόπουλος
Ηλεκτρική κιθάρα: Ανδρέας Ευριπίδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Άννα Ανεμογιάννη
Κινησιολογική επιμέλεια: Ελβίρα Μπαρτζώκα
Σχεδιασμός Φωτισμών: Βαγγέλης Σαγρής
Σκηνογραφία: Δημήτρης Παναρετάκης
Κοστούμια: Parthenis
Φωτογραφίες: Γιάννης Καρνεσιώτης
Γραφιστική επιμέλεια: Αντώνης Χρήστου
Eπικοινωνία : Μαρίκα Αρβανιτοπούλου
Τιμές εσιτηρίων
8€ στη μεγάλη αίθουσα (χωρητικότητας έως 100 ατόμων)
10€ στη μικρή αίθουσα (χωρητικότητας έως 45 ατόμων)
Για τα σχολεία 6€ στη μεγάλη αίθουσα (χωρητικότητας έως 100 ατόμων)
Σημείωμα σκηνοθέτη
Για τα 220 χρόνων από τη γέννηση του Διονύσιου Σολωμού
Το να αποφασίσεις να καταπιαστείς με τη δραματουργική διάπλαση μιας προσωπικότητας του μεγέθους του Διονύσιου Σολωμού και να θέλεις να την παρουσιάσεις στη σκηνή, μοιάζει σα να θέλεις να πετάξεις με αλεξίπτωτο πάνω από τον Ατλαντικό.
Διάβασα πολλά (και αντιφατικά) κατά τη διετή σπουδή μου πάνω σ’ αυτόν τον Έλληνα ποιητή, τον οποίο, πρώτος ο μαθητής και επίσημος εκδότης του -Ιάκωβος Πολυλάς- χαρακτήρισε «εθνικό». Η φράση του …«αναρωτιέμαι αν βάδισα σωστά…», μου κίνησε την περιέργεια. Είναι δυνατόν ο εθνικός ποιητής να αναρωτήθηκε κάτι τέτοιο; Διαβάζοντας, άρχισα να πλάθω ένα πρώτο καλούπι. Φιλόλογοι και κριτικοί μιλούσαν για: την αποσπασματικότητα του έργου του (Ο Βάρναλης είχε πει: «...Ο Σολωμός πάντα τα έγραφε, αλλά ποτές του δεν τα έγραψε»), «τα παιχνιδίσματα» του «με τη Μούσα», τον διακαή του πόθο να είναι «Εγκάτοικος των αιθέρων», τον ιδανισμό του (ίσως το αντίδοτό του στις ενδοοικογενειακές απογοητεύσεις’), για τον δαίμονα του Απόλυτου που τον διακατείχε και την υψηλή ποίηση, για το «πλαστικό και ηθικό κάλλος». Διάβασα ότι «έλαμψε σαν το πιο όμορφο πετράδι του ποιητικού στέμματος της Ελλάδας», ότι πεθαίνοντας (μετά από τρία εγκεφαλικά) έπεσε σε παραλήρημα και απήγγειλε ένα από τα ποιήματά του, ότι απέδιδε σκέψεις τις οποίες είχε πρώτα συλλάβει στα ιταλικά (εξαιτίας της δεκαετούς φοίτησης του στην Ιταλία), ότι το αίσθημα της ελευθερίας και ανεξαρτησίας ήταν ανεπτυγμένο σε υπέρτατο βαθμό, ότι εχθρευόταν κάθε μορφή λογιοτατισμού, ότι ήθελε την «απομονωμένη ησυχία του».
Ποιος ήταν αυτός ο μοναχικός, μανιώδης, επίμονος, ευσπλαχνικός, απόλυτος, ιδιότροπος, αθεράπευτα ρομαντικός που δεν κράτησε ποτέ γυναίκα στα χέρια του παρά «μόνο στο νου και στα όνειρα του;…». Διάβασα για νευρικούς κλονισμούς, ποτό, οικογενειακές αντιδικίες και δίκες («αισχρότητα και ασεμνότητα καταθέσων»), ψυχικές διαταραχές μα πάντα –πάντοτε- και πάνω απ’ όλα- «διάβαζα» …την ανάγκη του να μιλήσει για πανανθρώπινες αξίες. Για αναζήτηση φωτός και ελπίδας.
Στη σκηνή του θεάτρου 104, στις 2 Νοεμβρίου 2018, θα δείτε το απόσταγμα αυτής της αναζήτησης, τόσο της δικής του όσο και τη δικής μου προκειμένου να φωτίσω με τη σκηνοθεσία και τη μουσική μου το κείμενο της Κλεοπάτρας Εμμανουήλ. Ελπίζω, φεύγοντας… να έχω καταφέρει να σας μεταφέρω λίγο από το φως του.
«Δεν θέλω να μου βάλουνε
εις το στερνό κλινάρι
μυρτιές, ούτε τριαντάφυλλα,
πάρεξ ετιάς κλωνάρι…».
Δημήτρης Παναρετάκης