Η κατεστημένη ιστορία έχει επιβάλλει ως κυρίαρχη άποψη την Ένωση της Επτανήσου ως «δωρεάς» της Βρετανίας στον Βασιλιά Γεώργιο που η ίδια επέλεξε και επέβαλλε ως Βασιλιά των Ελλήνων και εγγυητή της εφαρμογής της πολιτικής της στην ελληνική εξωτερική πολιτική και τα Ελληνοτουρκικά.

Τι αποκρύπτει και τι αποκαλύπτει όμως η Ένωση της Επτανήσου με το Ελλαδικό κράτος ως "δωρεά";

Η Ένωση της Επτανήσου, ως ¨"δωρεά", δεν αποκαλύπτει ότι:

Η Ένωση της Επτανήσου με το Ελλαδικό κράτος χρησιμοποιήθηκε και επιβλήθηκε από την Αγγλική πολιτική ως στρατηγική συρρίκνωσης και όχι ως στρατηγική επέκτασης των Ελληνικών συνόρων. Αδιαμφισβήτητο τεκμήριο αυτής της αλήθειας το γεγονός ότι κύριος και βασικότερος αγγλικός όρος για την Ένωση υπήρξε η Ελλαδική παραδοχή της ακεραιότητας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και η διαρκής ειρήνη απέναντι της.
Δεν αποκαλύπτει το γιατί, στις διαπραγματεύσεις για την Ένωση, δεν συμμετείχαν ούτε το Ελλαδικό κράτος ούτε η Επτάνησος Πολιτεία.
Δεν αποκαλύπτει την ιστορική αλήθεια ότι η Ένωση έγινε υπό τραγικά επαχθείς, εθνικά απαράδεκτους όρους, τους οποίους δεν γνώριζε ούτε ο Επτανησιακός ούτε ο Ελληνικός λαός. Υπό όρους που γνώριζε ο υποψήφιος Βασιλιάς, ο Βασιλικός του οίκος και εν μέρει, η Ελληνική προσωρινή κυβέρνηση, μετά την έξωση του Όθωνα.
Δεν αποκαλύπτεται η μεταχείριση του Ελληνικού κράτους, στη δεκαετία του 1860, ιδιαίτερα μετά την έξωση του Όθωνα, ως απόλυτα υποτελούς, που αποδέχεται συνθήκες που το αφορούν, που καθορίζουν το μέλλον του, και το μέλλον του λαού που εκπροσωπεί, την πορεία του Έθνους που εκπροσωπεί, χωρίς την συμμετοχή του στην διαμόρφωση αυτών των συνθηκών.
Αποκρύπτεται τέλος η ιστορική αλήθεια ότι το Επτανησιακό ζήτημα και η λύση του, αποτέλεσαν μια πτυχή των ανταγωνισμών για τη λύση του μέχρι και σήμερα, άλυτου Ανατολικού ζητήματος.

Με την θεωρία του "δώρου" αποκρύπτεται και μία σειρά άλλων πολιτικών παραμέτρων.

• Η ενότητα της αγγλικής πολιτικής στην Μεσόγειο, στη σχέση της με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και το Ελληνικό ζήτημα, η σχέση του Ελληνικού ζητήματος με τη λύση του ανατολικού ζητήματος και την έκταση των γεωγραφικών συνόρων του αναγεννώμενου Ελληνισμού. Εφ΄ όσον η αποκατάσταση του Ελληνισμού στα φυσικά του όρια και τις ζωντανές πατρογονικές του εστίες σήμαινε συρρίκνωση και όχι ακεραιότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ,δόγμα της Αγγλικής, Γαλλικής και Αυστριακής εξωτερικής πολιτικής.
• Ο ρόλος που αποδέχεται, αλλά και προσπαθεί, επίμονα και μεθοδικά να επιβάλλει, η αγγλική ηγεσία για τον Ελληνισμό στην ευρύτερη στην περιοχή του.
• Όχι μόνο δεν αποκαλύπτεται, αντίθετα μάλιστα αντιστρέφεται η απόλυτη "συνέπεια" και "συνέχεια" της Αγγλικής πολιτικής στο θέμα των ασφυκτικά περιορισμένων συνόρων του Ελληνικού κράτους που καθόρισε την αγγλική συμπεριφορά τόσο απέναντι στον Καποδίστρια, όσο και στον Όθωνα, στην προσπάθειά τους για επέκταση των Ελληνικών συνόρων ,την δημιουργία ενός βιώσιμου κράτους. με απελευθέρωση Ελληνικών περιοχών, όπως η Θεσσαλία και τα Γιάννενα.

Στο διά ταύτα, δεν αποκαλύπτεται ότι τα όρια του Ελληνικού κράτους και η δέσμευση για την μη επέκτασή τους ήταν οι όροι που τέθηκαν σε κάθε υποψήφιο για τον Ελληνικό Θρόνο και ήταν αιτία που οδήγησε στην άρνηση όλων των υποψηφίων πλην του τελευταίου, του Γεωργίου Γλύξμπουργκ, να αποδεχτούν τον "Ελληνικό" Θρόνο.

Με την Ένωση ως "δωρεά" επεδιώχθη και επετεύχθη:

Η απόλυτη απαξίωση του μεγαλειώδους Επτανησιακού κινήματος, που έδωσε έναν τιτάνιο αγώνα της Ένωσης στο όνομα του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης των Εθνών και της συνέχειας της Επτανήσου Πολιτείας ως ανεξαρτήτου και διεθνώς αναγνωρισμένου κράτους από την 21η Μαρτίου του 1800 με την Συνθήκη της Κωνσταντινουπόλεως.
Η Μετατροπή και η μεταχείριση της Επτανήσου και του λαού της σε κτήμα του Αγγλικού θρόνου, που μπορεί να το δωρίζει κατά το δοκούν.
Η απαξίωση του καθοριστικού ρόλου της Ιονίου Πολιτείας ως μήτρας και τροφού της επαναστάσεως του 1821 και της Ελληνικής παλιγγενεσίας.
Η απαξίωση του ρόλου της Επτανήσου ως κυματοθραύστη στην περίοδο επέκτασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Ευρώπη και συγχρόνως ως η κιβωτού του μαχόμενου-αμυνόμενου Ελληνισμού στην μακρόχρονη αυτή περίοδο.
Ταυτόχρονα, απαξιώνεται η ταυτότητα του Επτανησιακού κινήματος, το περιεχόμενό του, τσακίζεται η δυναμική του, ως Εθνικής και κοινωνικής απελευθερωτικής πρωτοπορίας με εμβέλεια στην Βαλκανική και την Αδριατική. Τέλος, απαξιώνονται οι προσπάθειες του Ιωάννη Καποδίστρια για την κατοχύρωση της Ιονίου Πολιτείας στα 1815 και του σεβασμού της ανεξαρτησίας της από την Βρετανική προστασία που παρά τις συνθήκες που υπέγραψε με τον Ιωάννη Καποδίστρια μετέτρεψε τα Ιόνια Νησιά σε αποικία.
Χρειαζόταν λοιπόν να καταλυθεί το Επτανησιακό κίνημα, να διαλυθούν τα κόμματα του, να γονατίσει, να ταπεινωθεί και να απομονωθεί το Ελλαδικό κράτος, καθώς και να εξοριστεί ο Όθωνας για να γίνει αποδεκτός ένας Άγγλος, ή φιλήκοος των Άγγλων, αρμοστής και μάλιστα εστεμμένος που θα έπαιζε τον ρόλο του Βασιλέως στα ενωμένα, με την Ελλάδα του Μοριά, Επτάνησα ….ως ενιαίο αγγλικό προτεκτοράτο.

Η Βρετανία στην αναζήτηση "Βασιλέως για τον Ελληνικό Θρόνο"

Η πορεία προς την ενθρόνιση του "κατάλληλου" Βασιλιά ως εγγυητή των Αγγλικών όρων της Ένωσης και της υποταγής της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στις Βρετανικές υποδείξεις

• Μετά τον αποκλεισμό του Πειραιά το 1850, εκτός των ορίων κάθε έννοιας διεθνούς εννόμου τάξεως και δικαίου, οι Άγγλοι προχωρούν σε αποκλεισμό και των άλλων κυριότερων λιμανιών της χώρας. (Στο διαδίκτυο υπάρχει πολύ πλούσιο υλικό, στον τίτλο Παρκερικά, από το όνομα του Άγγλου ναυάρχου Parker που ηγήθηκε στην «ηρωική κατάκτηση» των Ελληνικών λιμανιών).
• Τον κοινό Άγγλο-γαλλικό αποκλεισμό του Πειραιά ακολουθεί και η κατάληψη της Αθήνας (1854-1857) με σκοπό την εγκατάλειψη των Ελληνικών απελευθερωτικών κινημάτων στη Θεσσαλία, την Ήπειρο, τη Μακεδονία. Κινημάτων που είχαν κάθε δυνατότητα επιτυχίας, εφόσον το σύνολο σχεδόν του Οθωμανικού στρατού ήταν απασχολημένο στο Ρωσοτουρκικό μέτωπο.
• Ακολουθεί ταπεινωτική ανάκληση των εθελοντών σ’αυτά τα κινήματα αλλά και την επίσημη αποκήρυξη τους.
• Επιβάλλεται στην Ελλάδα αγγλόφιλη «κυβέρνηση κατοχής», όπως έμεινε στην ιστορία, υπό τον Μαυροκορδάτο. Κατάσχονται ελληνικά εμπορικά και πολεμικά πλοία και εκφράζεται η Αγγλική διεκδίκηση των νησίδων Σαπιέντζας και Ελαφονησιού, δήθεν υπέρ, της Ιονίου Πολιτείας.(βλ. Δημ. Φωτιάδη .Η έξωση του Όθωνα, σελ 115 -141.Τα Παρκερικά).
• Επιβάλλεται οικονομικός στραγγαλισμός της Ελλάδος, μέσω της γνωστής στην Ελληνική οικονομική ιστορία Διεθνούς Οικονομικής Επιτροπής το 1853 (Με σκοπό την εισήγηση και την επιβολή μέτρων για την αποπληρωμή του δανείου του 1833).
• Από ελληνικής πλευράς γίνεται αποδοχή του αγγλικού δόγματος της ακεραιότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
• Μέσα από πολλές συνομωσίες, και απόλυτη διάβρωση του στρατεύματος, ακολουθεί έξωση του ασυμβίβαστου στα εθνικά θέματα Όθωνα (1862).
• Μετά από την διεθνή γελοιοποίηση αλλά και απομόνωση της χώρας από κάθε άλλη ευρωπαϊκή δύναμη, την εγκατάλειψη της, από τα φιλελληνικά κινήματα, με την εκλογή (διά παρωδίας δημοψηφίσματος) του Άγγλου πρίγκιπα Αλφρέδου ως Βασιλιά της Ελλάδος, εκλογή που κυνικά απέρριψε η Μεγάλη Βρετανία, η Βρετανία επιλέγει για τον "Ελληνικό Θρόνο", τον Γεώργιο Γλύξμπουργκ, Πρίγκιπα ενός οίκου σε σύγκρουση με τους Βαυαρούς. Με άλλα λόγια, προχωρεί σε μια ακόμα κίνηση εχθρική προς την Βαυαρία του Όθωνα και του αποδεδειγμένα φιλέλληνα πατέρα του.
• Η μεθόδευση της πανηγυρικής εκλογής του Αλφρέδου, και η απόρριψη κάθε άλλου υποψηφίου ευρύτερης αποδοχής, όπως του Γαλλο-Ρώσου πρίγκιπα, Λαιχτιμβεργκ, αποδεκτού πέραν της Γαλλίας και της Ρωσίας και από την Βαυαρία , υπηρετεί την μέσα από δημοψήφισμα εθελούσια ολοκληρωτική παράδοσης του Ελληνισμού στην αποκλειστική Αγγλική επικυριαρχία. Την πλήρη απαξίωση της Ελλάδος ως ανεξάρτητης χώρας .
• Η άρνηση κάθε στήριξης ,ουσιαστικά η απόρριψη, της υποψηφιότητας, του τελευταίου των Υψηλάντηδων, Γρηγορίου Υψηλάντη, για τον Ελληνικό θρόνο, με την δικαιολογία ότι η οικογένεια του είχε σχέσεις με την Ρωσία και η σύζυγος του, κόρη του Βαθύπλουτου τραπεζίτη Σίνα, είχε σχέσεις με την Αυστρία, είναι επίσης ενδεικτική του πως και γιατί αναθέσαμε στην Αγγλία την αναζήτηση "Βασιλιά των Ελλήνων".
Την Ελλάδα της εκλογής του Αλφρέδου, ο πρωτομάρτυρας και μεγαλομάρτυρας του Επτανησιακού Ριζοσπαστισμού, Ηλίας Ζερβός Ιακωβάτος, θα την χαρακτηρίσει με τα ακόλουθα λόγια: "Δια της εκλογής ταύτης απέδειξε και επισήμως η Ελληνική επικράτεια ότι παρεδόθη εκουσίως. Έγινεν Επτάνησος Αγγλικώς προστατευομένη και αφανώς διοικουμένη η μάλλον δια της διαφθοράς παραλυομένη, ως εις τους αρχαίους καιρούς η Ελλάς μετά την αισχράν συνθήκην του Ανταλκίδου".
Η φλόγα του 1821, που φούντωσε ξανά κι άρχισε να συνεπαίρνει τον Ελληνισμό με τα απελευθερωτικά κινήματα σε Ήπειρο, Θεσσαλία Μακεδονία, με το ξέσπασμα του Κριμαϊκού πολέμου, έπρεπε να σβήσει. Το επτανησιακό κίνημα έπρεπε να ευνουχιστεί και να μετατραπεί, από ακατάβλητο κίνημα εθνικής ανεξαρτησίας και Εθνικής ολοκλήρωσης από κίνημα ανθρώπινης απελευθέρωσης και αξιοπρέπειας, σε φορέα υποβολής «ικετηρίων ψηφισμάτων», εις τους πόδας της Βασιλίσσης της Αγγλίας, σε φορέα, που δεν δικαιούται ούτε καν να συμμετέχει στις διεθνείς συνθήκες που αφορούν το μέλλον των Ιονίων.

Κάποιοι, στις επετειακές εκδηλώσεις, θα μιλήσουν για πολιτικό ρεαλισμό και θα αναπαράγουν τον μύθο της Ένωσης της Επτανήσου ως δωρεάς. Πρωτάκουστο στην ιστορία των διεθνών σχέσεων να δωρίζεις κάτι που δεν σου ανήκει, να επιφέρεις ανεπανόρθωτες καταστροφές στο υποτιθέμενο δώρο (η ανατίναξη των φρουρίων) και να επιβάλλεις επαίσχυντος όρους για την δωρεά στους δωρεοδόχους. Μόνον η Αγγλική εξωτερική πολιτική μπορούσε να χαράξει τέτοια μονοπάτια στις διεθνείς σχέσεις.

*Ο κ. Σκλαβούνος είναι συγγραφέας δυο βιβλίων αφιερωμένων στον Καποδίστρια. Α)Ο Άγνωστος Καποδίστριας, Δελφούς της Οικουμένης ήθελε την Ελλάδα ο Καποδίστριας. Β) Ο Ιωάννης Καποδίστριας προετοιμάζει την Επανάσταση. Ανατρέποντας τα κατά συνθήκη και κατά συνείδηση ψεύδη για το 21. Το παρόν κείμενο στηρίζεται σε υπό έκδοση βιβλίου με θέμα την Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα.