Ζήσαμε όσο προλάβαμε από τη μεριά μας αυτό το δράμα το κυπριακού Ελληνισμού. Μπήκαμε και εμείς μέσα στις αντικατοχικές πορείες των ελληνοπαίδων της Κύπρου αφουγκραζόμενοι την αγωνία και την υπομονή που τους δίδαξαν οι πρόγονοί τους. Μα πόσοι χιλιάδες συνέλληνες τραβούν ακόμη το δικό τους Γολγοθά καθώς δεν μπορούν να αντικρίσουν τα σπίτια τους εδώ και 48 χρονια. Ποιός μπορεί και υπακούει στους ψευτονόμους του ψευδοκρατους και αναγκάζεται να βγάλει viza μόνο και μόνο για να ξαναδεί τον τόπο του; Έναν τόπο που ρημάζει μα καρτερά ακόμα τα παιδιά του. Τους γνήσιους κατοίκους και δικαιωματικά κατόχους κεινης της ιερής και μαρτυρικής γης.
Η μεγάλος αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α 1955-1959 είχε μονον έναν σκοπό. Την απελευθέρωση από τον βρετανικό ζυγό και την Ένωση της νήσου με την υπόλοιπη Ελλάδα. Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς πως νιώθουν σήμερα αυτοί οι αγωνιστές και οι απόγονοι τους που δώσαν τη ζωή τους για Ένωση και λευτεριά; Κοιτούν τη γη που τους ανέθρεψε μοιρασμένη και ποτισμένη με αίμα να αιμορραγεί μέρα με την μέρα ακόμα περισσότερο. Ο αγώνας της ΕΟΚΑ δεν δικαιώθηκε ποτέ. Πόσοι αγώνες και πόσες θυσίες άραγε θα χρειαστούν για να φύσηξε πάλι άνεμος ελευθερίας σε αυτό το τοπο... Άνεμος Ένωσης. Μιας λέξης με έννοια σπουδαία που όλοι οι Ελλαδίτες κατακτήσαμε από μεριάς μας με κόπο και αγώνα. Μια λέξη που για εμάς είναι πλέον αυτονόητη για κάποιους φαντάζει μακρινή και δύσκολη. Και κάποιοι από εμάς σήμερα επιλεγούν να απεμπολουν τις μάχες και τις θυσίες των μεγάλων μας ηρώων και καρτερούν και πάλι μέρες "αυτονομίας". Τέτοιες μέρες ζούσαν και οι Κύπριοι. Ανεξάρτητοι, αδέσμευτοι χωρίς χρώματα και με τη πρώτη ευκαιρία ο "καλός" μας γείτονας το καλοκαίρι του 1974 έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο. Το ίδιο πρόσωπο που έδειξε στη Σμύρνη, στο Πόντο, στη Πόλη.
Η Κύπρος θρηνεί εδώ και 48 χρόνια. Χρόνια μαρτυρικά, χρόνια ατελείωτα. Η υποκρισία, οι υποσχέσεις και η λησμονιά ορισμένων κυπρίων και ελλαδιτών για τα πεπραγμένα των Τούρκων που περίμεναν μιαν και μόνο αφορμή για να λεηλατήσουν το βόρειο τμήμα του νησιού, ''βιάζει'' το νησί μέρα με την μέρα.
Tα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά των ευρωπαίων και λοιπών δυτικών σε παρόμοιες καταστάσεις (βλ. ουκρανικό) μας γεμίζουν αγανάκτηση και περίσσιο αποτροπιασμό. Στο άκουσμα της δοκιμασίας και μόνο που περνά ο λαός της Ουκρανίας όλη η οικουμένη σαν έτοιμη από καιρό συμπαραστάθηκε και συμπαραστέκεται ανιδιοτελώς. Στην αντίπερα όχθη της πραγματικότητας, η Κύπρος "κείται μακράν" και παίζει εδώ και μισό περίπου αιώνα το ρόλο του φτωχό μας συγγενή.
Αυτές τις μέρες έρχεται στα χείλη όλων μας το αιώνιο "motto" των Κύπριων αδελφών μας. Γνωρίζω ποιοι πρόδωσαν τη Κύπρο. Είτε Κύπριοι, είτε Ελλαδίτες είτε Ευρωπαίοι, είτε Αμερικανοί. Δεν ξεχνώ το μαρτύριο των Ελληνοκυπρίων της Βόρειας Κύπρου. Τα δείνα της άνανδρης εισβολής του 1974. Τους αιχμαλώτους του μα και τις μητέρες του που φεύγουν με τον καημό να ξαναντικρήσουν τα παιδιά και τους άντρες τους. Τους αγωνιστές του 55-59 και τις δεκαετίας του 60' που δώσαν τη ζωη τους για Ένωση και μόνον Ένωση. Το μεγάλο ΟΧΙ του Τάσσου Παπαδόπουλου στο σχέδιο Αννάν για ομοσπονδοποίηση της νήσου. Διεκδικώ την αναγνώρισή της τουρκικής θηριωδίας από όλα κράτη του σύγχρονου κόσμο. Την επιστροφή των κατοίκων στις πατρογονικές στους εστίες και την τελική απελευθέρωση του νησιού από τα κατοχικά στρατεύματα του ψευδοκράτους.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ.
Κατέχης Αλέξανδρος
Μέλος Δ.Σ ΕΝΩΣΗΣ ΕΠΤΑΝΗΣΙΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ
361 Β ΕΣΣΟ ΕΛ.ΔΥ.Κ.