Τον πιανίστα θα πλαισιώνουν οι μουσικοί :
Στέφανος Παρασκευάς- Βιμπράφωνο
Αποστόλης Παρασκευαϊδης - Κόντραμπασο
Γιάννης Παπαδούλης- Ντραμς
Είσοδος Ελεύθερη
ΙΟΝΙΟΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑ
Αίθουσα εκδηλώσεων, ομιλιών και ορκωμοσιών
Η Ιόνιος Ακαδημία ξεκίνησε τη λειτουργία της με λαμπρές προοπτικές και με πρωτοφανή συρροή σπουδαστών και καθηγητών από όλα τα μέρη της Ελλάδας[4]. Ωστόσο, το 1827, μετά το θάνατο του Φρεντερικ Νορθ του Γκίλφορντ, οι οικονομικοί της πόροι περιορίστηκαν σημαντικά και σιγά-σιγά άρχισε η παρακμή της. Η Ακαδημία συνέχισε να λειτουργεί μέχρι το 1864 οπότε και διέκοψε οριστικά τη λειτουργία της για υποστήριξη του νέου Πανεπιστημιου Αθηνών. Ορισμένοι καθηγητές προσλήφθηκαν στην Αθηνα, όπου μεταφέρθηκε και η βιβλιοθήκη.
Μέχρι το 1941, το κτίριο στέγαζε πλέον μονο τη Δημοτική Βιβλιοθήκη και το γυμνάσιο, ενώ το 1943 κάηκε από βομβαρδισμούς των Γερμανών[3]. Μισό αιώνα περίπου μετά, ανοικοδομήθηκε για τις ανάγκες του Ιονίου Πανεπιστημίου.
Παρά το ότι έπαψε να λειτουργεί ως Ακαδημία, είχε εκπληρώσει το σκοπό και προορισμό της[4]. Είχε συμβάλει σημαντικά ώστε να ετοιμάσει επιστήμονες οι οποίοι στη συνέχεια έγιναν άξια στελέχη στην εκπαίδευση και στις διοικητικές και δικαστικές υπηρεσίες του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. [5]
Συντεταγμένες: 39°37′15″N 19°55′26″EΟι βασικές σχολές[6] που προβλεπόταν να λειτουργήσουν ήταν: Θεολογίας, Φιλολογίας, Νομικής και Ιατρικής, ενώ δημιουργήθηκε αξιόλογη πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη[7]. Με απόφαση της Γερουσίας (24 Μαΐου 1824) η γλώσσα της διδασκαλίας επρόκειτο να είναι η ελληνική, μολονότι ο όρος αυτός παραβιάστηκε συχνά για ποικίλους λόγους. Πιο συγκεκριμένα, ο γλωσσικός τύπος που χρησιμοποιούσαν οι καθηγητές της Ακαδημίας στη διδασκαλία και τα βοηθήματα των σπουδαστών ήταν ο κοραϊκός, με μόνη γνωστή αναφερόμενη εξαίρεση την περίπτωση του Στάμου Πυλαρινού, ο οποίος δίδαξε Φυσική Πειραματική στην ελληνική, θέλοντας να αποδείξει ότι και αυτή μπορούσε να χρησιμεύσει ως όργανο έκφρασης επιστημονικών εννοιών[8]. Στην Ιόνιο Ακαδημία ακούστηκε και διαμορφώθηκε (μέσα από ποικίλες προστριβές και διακυμάνσεις) ακαδημαϊκή νεοελληνική γλώσσα, εκδόθηκαν τα πρώτα νεοελληνικά πανεπιστημιακά συγγράμματα και ξεκίνησαν τη σταδιοδρομία τους διαμορφώνοντας την ακαδημαϊκή προσωπικότητά τους άνδρες που διέπρεψαν στην ελληνική παιδεία, ο Κωνσταντίνος Ασώπιος, ο Ανδρέας Μουστοξύδης, ο Νεόφυτος Βάμβας, ο Ανδρέας Ιδρωμένος, ο Θεόκλητος Φαρμακίδης, ο Πέτρος Βράιλας-Αρμένης.
Από τους σπουδαιότερους διδάσκοντες στην Ακαδημία υπήρξε ο Ανδρέας Κάλβος, ο οποίος δίδαξε φιλοσοφία κατά τα έτη 1826-1827, 1836-1837 και 1840-1841, ενώ εργαζόταν και ως οικοδιδάσκαλος και δημοσίευε άρθρα σε τοπικές εφημερίδες. Τελικά κατέφυγε στην Αγγλία όπου και έζησε μέχρι το θάνατό του. Το 1828 εγκαθίσταται μόνιμα στο νησί και ο Διονύσιος Σολωμός, ο οποίος θα παραμείνει σε αυτό μέχρι και το θάνατό του (1857), συνθέτοντας στον τόπο αυτό τα έργα της ώριμης περιόδου του. Στην Κέρκυρα αποκρυσταλλώθηκαν οι θεωρίες του για τη γλώσσα, εκεί συντελέστηκε η μεγάλη προσφορά του στη νέα ελληνική φιλολογία και την εθνική αφύπνιση[9].
Τα οικονομικά προβλήματα του Πανεπιστημίου επιταχύνθηκαν μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Guilford το 1827, εφόσον εξέλειψε ο ιδρυτής και σταθερός χρηματοδότης του ιδρύματος. Η αμέσως μετά το θάνατο του Guilford περίοδος χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια της Προστασίας να ανακτήσει τον χαμένο εξαιτίας των παρεμβάσεων και των πρωτοβουλιών του χώρο και την τελική υποταγή της εκπαίδευσης στους προγραμματισμούς της. Έτσι με την 16η πράξη του Γ’ Κοινοβουλίου (31 Μαΐου 1828) θεσμοθετείται «Γενικὴ Ἐπιτροπὴ Δημοσίας Ἐκπαιδεύσεως», με σκοπό να αναλάβει τη ριζική αναδιοργάνωση των εκπαιδευτικών θεμάτων. Πρόεδρός της προβλεπόταν να είναι Γερουσιαστής, γεγονός που την έθετε αυτόματα υπό τον πλήρη έλεγχο του Άγγλου Αρμοστή, καθιστώντας δυσκίνητο το σύστημα της εκπαίδευσης γενικότερα. Χαρακτηριστική είναι η μεταχείριση που επεφύλαξε ο Αρμοστής Ward στο γιατρό Διομήδη Δελβινιώτη, ο οποίος προθυμοποιήθηκε να διδάξει δωρεάν Ιστορία της Ιατρικής, πρόταση που ο Αρμοστής αρνήθηκε «ἐπὶ προφάσει ὅτι ἠδύναντο νὰ προκύψωσιν ἄτοπα» και στον καθηγητή Κ. Αρβανίτη, τον οποίο έπαψε για τη φιλοενωτική δράση του.
Γενικά, η «Ἰόνιος Ἀκαδημία» γνώρισε μία πορεία προόδου και ανάσχεσης, ιδιαίτερα μετά το θάνατο του ιδρυτή της το 1827, αποδοχής αλλά και καχυποψίας από τον ελληνικό πληθυσμό, γιατί τα αισθήματα των Ελλήνων επηρεάζονταν από τις σχέσεις τους με την Αρμοστεία. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1860 ἡ «Ἰόνιος Ἀκαδημία» είχε μόνο 63 φοιτητές, γιατί οι γονείς προτιμούσαν να στέλνουν για σπουδές τα παιδιά τους στο πολυπληθέστερο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, την οποία θεωρούσαν πρωτεύουσα όλου του ελληνισμού.
Πηγή: wikipedia.gr